ای دختر ستمگرچونست که مانند بادخزانی سردوبی رحم وكشنده اي؟

                           هنگام وزش باد خانمانسوز خزانی گلان بی پناه را دیده ای که

                    چگونه در فراق بهار و بلبل شیدا میگریند ؟ آیا هیچ مرگ پروانه و

                    نوحه سرایی او را در خاموشی تماشا کرده ای؟

                            تو نیز با سردی خود گریه و ناله و نوحه سرایی دل تیره روز مرا

                    بوجود میآوری که اثر ناله و نوحه ی آن جان پروانه را میگیرد و طراوت

                    گل را آناْ به خشکی میکشاند.

                            ای دختر ستمگر چونست که مانند باد خزانی سرد و بی ـ

                     رحم و کشنده ای؟

                            دیگر خنده کودکان معصوم لبهای مرا از هم نمی گشاید گل و

                     سبزه و زیبارخان جهان در نظرم جلوه ندارند این تویی که احساس

                     مرا در هم شکسته و وجودم دا در خود به تحلیل برده ای .

                             این جسم و دل و روح مرا که دیگر تاب و توانش از دست رفته

                      بپذیر و هر آنقدر که خواهی رنج و آزارش ده زیرا دیگر این جسم و

                      روح از درد و اندوه اشباع شده و هیچ چیز حس نمیکند فقط بدنبال

                      تو و بیاد تو به حرکت و زندگی بدتر از مرگ ادامه میدهد.

                              ای دختر ستمگر چونست که مانند باد خزانی سرد و بی ـ

                       رحم و کشنده ای؟

گلی می میرد تا عشقی به وجود آید و پس از مدت ها عشق

             می میرد تا نهالی سبز شود  در  این صورت ای گل با طراوت

                زیبا برای همیشه پژمرده و پرپر شو تا عشق ها ابدی و

                                  جاودان باقی بمانند.